Μεταμεσονύχτια συνάντηση

Η σιώπη της πόλης κάτι τέτοια βράδια σε φέρνει κοντά μου

Η μοναξιά των δρόμων
Οι πλατείες με τα κίτρινα φώτα και με δίχως ανθρώπους
Το ραδιόφωνο που ακούγεται απ' τη μεσοτοιχία
Όσα δεν μου 'χεις πει, όσα μου χρωστάς, όσα μου φυλάς

Έρχεσαι με τόσο δισταγμό...
Με κοιτάς στα μάτια για να δεις πως θ αντιδράσω
Δεν αντιδρώ. Απλώς σε καλοδέχομαι.
Φοβάμαι όμως να σ΄ακουμπήσω, μονάχα κάνω χώρο για 'σενα.

Μοιάζουμε σαν δυο σταγόνες νερό
Όμως μια ζωή παλεύουμε σαν μύθοι, στο καλό και στο κακό
Γεννήθηκες τη μέρα της επανάστασης και έχεις τη φλόγα στην καρδιά σου
Γεννήθηκα για να μένω πίσω και να θρηνώ όσους χάθηκαν
Φοβάμαι να σ ακουμπήσω, μονάχα κάνω χώρο για σένα...

Δεν μιλάμε ακόμα, μονάχα κοιταζόμαστε
Δεν σε ξέρω, δεν με δεχέσαι
Μονάχα θες να μ αλλάξεις
Αντιστέκομαι.

Όμως απόψε είσαι εδώ κι είμαι εδώ
Έξω η πόλη αλλάζει εποχή
Σε λίγο η ώρα θα χάσει έναν χτύπο
κι εσύ θα βγάλεις τα ρούχα του πολέμου

Ίσως τότε σταματήσω να σε φοβάμαι
Ίσως τότε με δεχτείς κι εσύ.