Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

Άλλη μια βόλτα...



Αυτή η πόλη μπορεί να σου ραγίσει την καρδιά...
Τις νύχτες περπατάς κι ακούς τα βήματα σου να συγχρονίζονται με τον παλμό της...
Περνάς έξω από τα σπίτια με τα μικρά μπαλκόνια και πίσω από τις κουρτίνες, βλέπεις το φως της τηλεόρασης. Ένα μπλε, θαμπό φως πίσω από το τζάμι και το λευκό ύφασμα, που 'χει κιτρινίσει απ' τον καπνό του τσιγάρου...

Φαντάζεσαι τους ανθρώπους που είναι μέσα...
Στιγμές από ανθρώπους που δεν ξέρεις, που δε συνάντησες ποτέ.

Μια γυναίκα που παλεύει με ένα λευκό σεντόνι καθώς πασχίζει να κοιμηθεί μα στριφογυρίζοντας στο κρεβάτι, με τα μαλλιά της μπερδεμένα, νιώθει πως αυτή η νύχτα δε θα τελειώσει ποτέ.
Ένας άντρας γύρω στα σαράντα, που κάθεται στον καναπέ με ανοιχτό το πουκάμισο και με το τασάκι δίπλα στο δεξί του χέρι. Βλέπει τις νυχτερινές ειδήσεις και αναρωτιέται πως θα πιάσει την καλή...
Ένα ζευγάρι που κάνει έρωτα με το μπλε φως της τηλεόρασης να διώχνει το σκοτάδι και τον ήχο της να καλύπτει τα βογγητά και τις ανάσες τους. Όχι για άλλο λόγο μα για να μην τους ακούσει η γειτόνισσα, που γύρίζει μεσ΄ στο άδειο διαμέρισμα ξυπόλητη και η ψύχρα απ' το μάρμαρο είναι το μόνο που ξαφνιάζει τις αισθήσεις της.

Ένα παιδί που φοβάται να κοιμηθεί στο σκοτάδι...

Είναι άραγε τόσο μελαγχολική αυτή η πόλη; Περπατάς στο στενό πεζοδρόμιο των Εξαρχείων, με τον Λυκαβηττό πάνω απ΄ το κεφάλι σου σαν το αστέρι που σου δείχνει το δρόμο για μια καλύτερη ζωή. Τα σύρματα της ΔΕΗ νομίζεις πως σ αυτούς τους δρόμους είναι βαλμένα πιο χαμηλά απ' ότι οπουδήποτε αλλού και νοιώθεις το ρεύμα να ρέει τόσο κοντά σου και να ενώνει το ένα δυάρι με το άλλο...

Το κίτρινο φως από τις λάμπες γεννά τη σκιά σου σε κάθε σου βήμα. Σηκώνεις το κεφάλι και κοιτάζεις τα μισογκρεμισμένα παράθυρα κι από ένα ακούς να βγαίνει μουσική. Νότες από κάποιο πιάνο κι αναρωτιέσαι αν είναι παραίσθηση ή αν πράγματι μέσα σ αυτά τα ερείπια γεννιέται κάτι μαγικό που ταξιδεύει στη νύχτα και χαρίζεται δίχως όρους...

Στριμώχνεσαι ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα για να περάσεις το δρόμο. Στρίβεις στην επόμενη γωνία και βρίσκεσαι στην πλατεία. Σ εκείνο το σημείο δεν έχεις θέα στο Λυκαββηττό, μονάχα το περίπτερο βλέπεις που λειτουργεί 24ώρες. Ακούς τις φωνές όσων κάθονται στα ξύλινα παγκάκια...
Περπατάς θέλοντας να περάσεις απαρατήρητος, κατεβάζεις το κεφάλι και με τα χέρια στις τσέπες του μπουφάν ανοίγεις το βήμα...Λίγο πιο κάτω είναι η στάση του λεωφορείου, που μοιάζει λες και σε περιμένει για να ξεκινήσει...
Μπαίνεις μέσα και κάθεσαι δίπλα στο τζάμι. Ακουμπάς το κεφάλι σου.Ο οδηγός σε κοιτάζει από τον καθρέφτη με περιέργεια για να δει τι μέρος του λόγου είσαι.Είσαι μόνο εσύ κι αυτός μέσα. Είναι το τελευταίο δρομολόγιο...
Κλείνει τις πόρτες και ξεκινά. Σε λίγο βρίσκεστε στην Πατησίων, που τη νύχτα δείχνει πάντα ωραιότερη. Εσύ είσαι με το κεφάλι κολλημένο στο τζάμι και κοιτάζεις το δρόμο. Σε κάθε στάση συναντάς και έναν συνταξιδιώτη.Θα μπει μέσα κι είναι σίγουρο πως στο άδειο λεωφορείο,δεν θα 'ρθει να κάτσει δίπλα σου ή απέναντί σου...
Περνάτε το Μουσείο, το Πολυτεχνείο, το Πεδίο του Άρεως και σου φαίνεται πως τελικά κάτι έχει αυτή η πόλη που την κάνει γοητευτική. Ίσως είναι μονάχα το ότι εδώ είναι το σπίτι σου κι είσαι κι εσύ σαν έναν από τους ανθρώπους που φανταζόσουν πριν λίγο, πίσω από τα κλειστά παράθυρα.
Νιώθεις ίσως πως ακόμα και με αυτούς που δε γνωρίζεις μοιράζεσαι κάτι κοινό. Αυτή τη βραδιά, τα στενά πεζοδρόμια που κάνουν ζιγκ ζαγκ κάτω από την Ακρόπολη και το Λυκαββηττό. Σκέφτεσαι τη μουσική που άκουσες να ανεβαίνει στον ουρανό μέσα από το γκρεμισμένο παράθυρο. Σκεφτέσαι το παιδί που φοβόταν να κοιμηθεί στο σκοτάδι.Σκέφτεσαι εκείνη την γυναίκα που πάλευε στο κρεβάτι της...και σφίγγεις πιο πολύ το σεντόνι και τα μαλλιά σου μπερδεύονται πιο πολύ στο μαξιλάρι...

Αυτή η πόλη σου ραγίζει την καρδιά...



Φωτογραφία:zip3 (http://www.flickr.com/photos/zip3gr/)

Δεν υπάρχουν σχόλια: