Σήμερα το πρωί, καθώς ανέβαινα τη Σόλωνος, λίγο πριν το βιβλιοπωλείο της Εστίας, έπεσε το μάτι μου πάνω σε κάτι που ήταν γραμμένο στον τοίχο. Πρωτότυπο θα μου πείτε, στη Σόλωνος περπάταγες! Δεν ήταν όμως σαν τα συνηθισμένα συνθήματα στους τοίχους. Ήταν γραμμένο πάνω σε μια κολώνα από μάρμαρο, με μαύρο μαρκαδόρο. Διακριτικό, ορθογραφημένο και με κάτι γραμματάκια ολοστρόγγυλα και συμμετρικά. Χωρίς να έχω ουδεμία σχέση με γραφολογία και ομολογώ χωρίς να έχω το χάρισμα της έκτης αίσθησης, από το γραφικό χαρακτήρα υπέθεσα πως αυτα τα γραμματάκια ανήκουν σε κορίτσι. Μου ήρθαν στο μυαλό, οι συμμαθήτριες που είχα στο λύκειο. Έκεινα τα κορίτσια, που έκαναν την επανάσταση της εφηβείας φορώντας μαύρα και έντονο κραγιόν, που ήταν καλές μαθήτριες και από σπίτι αλλά ήθελαν να δείξουν πως έχουν μια σκοτεινή πλευρά που τις ξεχωρίζει από το πλήθος και τις κάνει πιο γοητευτικές. Και πράγματι την είχαν και πράγματι τις έκανε γοητευτικές. Εκείνα τα κορίτσια που όταν βαριόντουσαν στο μάθημα, έγερναν το κεφάλι πάνω στο ένα τους μπράτσο και με το άλλο έγραφαν στίχους από τραγούδια και ποιήματα, στο θρανίο και στα εξώφυλλα των βιβλίων. Ένα τέτοιο κορίτσι φαντάστηκα πως θα έγραψε και αυτό το σύντομο μήνυμα στον τοίχο. Αλήθεια, δεν σας είπα τι έγραφε. Αυτό ήταν:
"Όποια δυνατότητα έχουμε θα χρησιμοποιηθεί εναντίον μας."
Ήρθε και το δικό μου blog να προστεθεί ανάμεσα στα χιλιάδες....μεγάλη σας σκασίλα το πιο πιθανόν! Δεν με πτοεί όμως! Όχι, γιατί έχω να πω κάτι που θα κάνει εντύπωση αλλά γιατί είμαι αποφασισμένη να βγάλω το απωθημένο μου και το καταπιεσμένο μου "συγγραφικό ταλέντο"!
Η δημιουργία αυτού του ιστολογίου είναι γέννημα της καθημερινής μου πρωϊνής περιπλάνησης στους δρόμους της Αθήνας, που μέχρι πρόσφατα την έκανα με το αγαπημένο μου κουρσάκι αλλά ένεκα τροχαίας και αλκοτέστ, τώρα την κάνω με το συμπαθές αλλά όλιγον αργοκίνητο (και να με συμπαθά ο ΗΛΠΑΠ) τρόλεϋ! Η απόσταση που διανύω δεν είναι μεγάλη! Μόλις που φτάνω από το Γαλάτσι στο κέντρο, όμως δεν παίζουν ρόλο τα χιλιόμετρα αλλά ο χρόνος που χρειάζεται κανείς σ αυτήν την πόλη για να πάει το πρωί στη δουλειά του. Χρόνος!
Θυμάμαι, είχα βρεθεί κάποτε σε ένα σεμινάριο με θέμα τις υπαρξιστικές έννοιες. Συζητώντας για το νόημα της ζωής και για το πόσες φορές οι άνθρωποι αφήνουμε το χρόνο μας και κατ' επέκταση τη ζωή μας να πάει χαμένη, ο ομιλητής μας προκάλεσε να σκεφτούμε πόσες φορές μέσα στη μέρα κάνουμε πράγματα δίχως νόημα και ποια είναι αυτά. Περιττό να σας πω ότι το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν οι ώρες που βρίσκομαι κολλημένη στην κίνηση της Αθήνας ή ψάχνω να παρκάρω!
Κι όμως τώρα που γράφω, αγαπητοί μου συνοδοιπόροι, δεν έχω καθόλου την ίδια άποψη. Ο λόγος είναι απλούστατος. Γιατί εδώ και ένα χρόνο περίπου, συνειδητοποιώ ότι οι ώρες στο δρόμο, είτε στο αμάξι είτε στο λεωφορείο είτε στο πεζοδρόμιο, μου δίνουν τη μεγαλύτερη έμπνευση για να αμπελοφιλοσοφήσω! Βλέπω τους οδηγούς που ελέγχοντας το τιμόνι του αυτοκινήτου τους (ανεξαρτήτως μεγέθους ή μάρκας) έχουν την αίσθηση ότι ελέγχουν τον κόσμο! Μέχρι να βρεθεί κάποιος άλλος "πηδαλιούχος" βέβαια, μπρόστα τους και με μια σφήνα να τους κόψει τη φόρα! Τι μανία κι αυτή, ποιος θα περάσει πρώτος, ποιος θα κάνει το δικό του; Σίγουρα, σας έχει τύχει να θέλετε να βγείτε από ένα στενό και να μη σταματά κανένας χριστιανός για να περάσετε! Σίγουρα όμως έχετε βρεθεί κι εσείς στη θέση εκείνου που δε σταματά, που δεν παραχωρεί προτεραιότητα! Σκέφτομαι...πόσο θλιβεροί γινόμαστε κάτι τέτοιες φορές. Πόσο έχουμε ανάγκη να επιβάλλουμε το χώρο μας, τη θέση μας...Μερικές φορές νοιώθω λες και ο επιβάτης του άλλου οχήματος μου λέει "Όχι, μωρή δε θα σ΄αφήσω να περάσεις, θα κάνω αυτό που θέλω εγώ, εγώ θα περάσω πρώτος, εγώ αποφασίζω, εγώ, εγώ, εγώ!" Όταν έχω τα νεύρα μου, ξέρετε αρχίζω τα γαλλικά κοσμητικά, όταν όμως με πιάνει ο ψυχολο-φιλοσοφικός μου οίστρος σκέφτομαι: Μήπως τελικά αυτή η συμπεριφορά, αυτό το πείσμα, αυτή η πλήρης αδιαφορία για τον άλλον δεν είναι απλώς εγωπάθεια; Μήπως, τελικά νοιώθουμε πως έχουμε χάσει τελείως τις θέσεις μας και τον εαυτό μας; Μήπως νοιώθουμε ότι δεν έλεγχουμε τίποτα, μήπως νοιώθουμε ότι η πραγματικότητα μας παρασύρει καθώς εμείς την κοιτάμε αδύναμοι να έχουμε βούληση και να πράξουμε οτιδήποτε θα της πήγαινε κόντρα; Μήπως νοιώθουμε ότι το μόνο που μας έχει μείνει να αποφασίσουμε και να επιβληθούμε είναι το ρημαδάμαξο μας και ο φουκαράς που προσπαθεί να βγει από το στενό; Στενάχωρη σκέψη!
Άλλες πάλι φορές, μέσα στο τρένο ή στο τρόλεϋ ή περπατώντας από Κάνιγγος προς Σύνταγμα, με τα ακουστικά στα αυτιά, ακούγωντας μουσική, βλέπω πως όλοι είμαστε λες κι έχουμε ξεφύγει από το Matrix! Καλωδιωμένοι, με ακουστικά, με handsfree, με i-phone ή ότι άλλο διαολόπραμα, όλοι είμαστε στον κόσμο μας! Κινείσαι και περπατάς ανάμεσα σε δεκάδες άλλους και είσαι περιορισμένος μέσα στα παπούτσια σου και στα καλώδια του κινητού σου! Είναι καλό σημάδι αυτό; Φοβούμαι γαρ! Πάλι αυτήν την αδιαφορία βλέπω και φοβάμαι. Μοιάζουμε λες και παίζουμε σε βιντεοκλιπ, που το τραγούδι και τα πλάνα είναι εστιασμένα σε αυτόν που τραγουδά κι εμείς είμαστε οι βουβοί ήρωες που παίζουνε στο φόντο. Ευτύχώς, υπάρχουν μερικές στιγμές που κάτι διστακτικά χαμόγελα σκάνε από το διπλανό καθώς περιμένουμε οι δυο μας στην ίδια στάση...
Να, τέτοια πράγματα σκέφτομαι καθώς περιπλανιέμαι σε τούτη την τρέλη πόλη κι ήθελα να τα μοιραστώ με κάποιον, εξ ου και το όνομα του ιστολογίου "Ημερολόγια Οδοστρώματος".
