Φοβάμαι να κοιμηθώ τα βράδια...

Μετά από πολύ καιρό
Που αποφεύγεις, που διαρκώς φεύγεις
Επιστρέφεις εδώ σε μια εικόνα κλεμμένη, φυλακισμένη

Μια εικόνα που κουβαλάει τόσες στιγμές, που έχεις ζήσει
Και τις έχεις φυλακίσει
Να σε πονούν την ώρα που θυμάσαι...

Ακόμα και τώρα κινδυνεύεις να μείνεις στον τύπο
Μακριά από την ουσία

Σταμάτα να φοβάσαι, είναι αστείο να κρατάς μυστικά

Από μένα....

Είναι αστείο να μου απευθύνεσαι σε β ενικό!

Τουλάχιστον το χαμόγελό μου εξακολουθεί να ξεπηδάει χωρίς να ρωτήσει,
Είναι αρετή λένε κάποιοι, ο αυτοσαρκασμός…..

Τι άλλο μας μένει από τις αρετές, ήθελα να ‘ξερα

Καμιά φορά μοιάζουμε με μούμιες
Τυλιγμένοι μέσα σε σάβανα που κρατάνε μαζί ότι έχει απομείνει από αυτό που ήμασταν κάποτε

Καμιά φορά γινόμαστε αερικά που πεθαίνουν και ξαναγεννιούνται

Και πάλι από την αρχή
Για να εκπληρώσουν κάτι που αφήνουν κάθε φορά στη μέση

Φοβάμαι πως σπάνια γεννιόμαστε πια, ύστερα από εννιά μήνες…

Σπάνια κλαίμε για να γευτούμε το στήθος που θα μας θρέψει…

Σπάνια γνωρίζουμε με τη γλώσσα, με τα χείλη, με τα δόντια τον κόσμο…

Φοβάμαι πως μονάχα για ένα πράγμα κλαίμε πια…

Για το νανούρισμα

Και όχι απαραιτήτως της μαμάς…


Φοβάμαι να κοιμηθώ τα βράδια…



Από τη "Σονάτα του Σεληνόφωτος" του L. V. Beethoven

Άλλη μια βόλτα...

Αυτή η πόλη μπορεί να σου ραγίσει την καρδιά...
Τις νύχτες περπατάς κι ακούς τα βήματα σου να συγχρονίζονται με τον παλμό της...
Περνάς έξω από τα σπίτια με τα μικρά μπαλκόνια και πίσω από τις κουρτίνες, βλέπεις το φως της τηλεόρασης. Ένα μπλε, θαμπό φως πίσω από το τζάμι και το λευκό ύφασμα, που 'χει κιτρινίσει απ' τον καπνό του τσιγάρου...

Φαντάζεσαι τους ανθρώπους που είναι μέσα...
Στιγμές από ανθρώπους που δεν ξέρεις, που δε συνάντησες ποτέ.

Μια γυναίκα που παλεύει με ένα λευκό σεντόνι καθώς πασχίζει να κοιμηθεί μα στριφογυρίζοντας στο κρεβάτι, με τα μαλλιά της μπερδεμένα, νιώθει πως αυτή η νύχτα δε θα τελειώσει ποτέ.
Ένας άντρας γύρω στα σαράντα, που κάθεται στον καναπέ με ανοιχτό το πουκάμισο και με το τασάκι δίπλα στο δεξί του χέρι. Βλέπει τις νυχτερινές ειδήσεις και αναρωτιέται πως θα πιάσει την καλή...
Ένα ζευγάρι που κάνει έρωτα με το μπλε φως της τηλεόρασης να διώχνει το σκοτάδι και τον ήχο της να καλύπτει τα βογγητά και τις ανάσες τους. Όχι για άλλο λόγο μα για να μην τους ακούσει η γειτόνισσα, που γύρίζει μεσ΄ στο άδειο διαμέρισμα ξυπόλητη και η ψύχρα απ' το μάρμαρο είναι το μόνο που ξαφνιάζει τις αισθήσεις της.

Ένα παιδί που φοβάται να κοιμηθεί στο σκοτάδι...

Είναι άραγε τόσο μελαγχολική αυτή η πόλη; Περπατάς στο στενό πεζοδρόμιο των Εξαρχείων, με τον Λυκαβηττό πάνω απ΄ το κεφάλι σου σαν το αστέρι που σου δείχνει το δρόμο για μια καλύτερη ζωή. Τα σύρματα της ΔΕΗ νομίζεις πως σ αυτούς τους δρόμους είναι βαλμένα πιο χαμηλά απ' ότι οπουδήποτε αλλού και νοιώθεις το ρεύμα να ρέει τόσο κοντά σου και να ενώνει το ένα δυάρι με το άλλο...

Το κίτρινο φως από τις λάμπες γεννά τη σκιά σου σε κάθε σου βήμα. Σηκώνεις το κεφάλι και κοιτάζεις τα μισογκρεμισμένα παράθυρα κι από ένα ακούς να βγαίνει μουσική. Νότες από κάποιο πιάνο κι αναρωτιέσαι αν είναι παραίσθηση ή αν πράγματι μέσα σ αυτά τα ερείπια γεννιέται κάτι μαγικό που ταξιδεύει στη νύχτα και χαρίζεται δίχως όρους...

Στριμώχνεσαι ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα για να περάσεις το δρόμο. Στρίβεις στην επόμενη γωνία και βρίσκεσαι στην πλατεία. Σ εκείνο το σημείο δεν έχεις θέα στο Λυκαββηττό, μονάχα το περίπτερο βλέπεις που λειτουργεί 24ώρες. Ακούς τις φωνές όσων κάθονται στα ξύλινα παγκάκια...
Περπατάς θέλοντας να περάσεις απαρατήρητος, κατεβάζεις το κεφάλι και με τα χέρια στις τσέπες του μπουφάν ανοίγεις το βήμα...Λίγο πιο κάτω είναι η στάση του λεωφορείου, που μοιάζει λες και σε περιμένει για να ξεκινήσει...
Μπαίνεις μέσα και κάθεσαι δίπλα στο τζάμι. Ακουμπάς το κεφάλι σου.Ο οδηγός σε κοιτάζει από τον καθρέφτη με περιέργεια για να δει τι μέρος του λόγου είσαι.Είσαι μόνο εσύ κι αυτός μέσα. Είναι το τελευταίο δρομολόγιο...
Κλείνει τις πόρτες και ξεκινά. Σε λίγο βρίσκεστε στην Πατησίων, που τη νύχτα δείχνει πάντα ωραιότερη. Εσύ είσαι με το κεφάλι κολλημένο στο τζάμι και κοιτάζεις το δρόμο. Σε κάθε στάση συναντάς και έναν συνταξιδιώτη.Θα μπει μέσα κι είναι σίγουρο πως στο άδειο λεωφορείο,δεν θα 'ρθει να κάτσει δίπλα σου ή απέναντί σου...
Περνάτε το Μουσείο, το Πολυτεχνείο, το Πεδίο του Άρεως και σου φαίνεται πως τελικά κάτι έχει αυτή η πόλη που την κάνει γοητευτική. Ίσως είναι μονάχα το ότι εδώ είναι το σπίτι σου κι είσαι κι εσύ σαν έναν από τους ανθρώπους που φανταζόσουν πριν λίγο, πίσω από τα κλειστά παράθυρα.
Νιώθεις ίσως πως ακόμα και με αυτούς που δε γνωρίζεις μοιράζεσαι κάτι κοινό. Αυτή τη βραδιά, τα στενά πεζοδρόμια που κάνουν ζιγκ ζαγκ κάτω από την Ακρόπολη και το Λυκαββηττό. Σκέφτεσαι τη μουσική που άκουσες να ανεβαίνει στον ουρανό μέσα από το γκρεμισμένο παράθυρο. Σκεφτέσαι το παιδί που φοβόταν να κοιμηθεί στο σκοτάδι.Σκέφτεσαι εκείνη την γυναίκα που πάλευε στο κρεβάτι της...και σφίγγεις πιο πολύ το σεντόνι και τα μαλλιά σου μπερδεύονται πιο πολύ στο μαξιλάρι...

Αυτή η πόλη σου ραγίζει την καρδιά...



Φωτογραφία:zip3 (http://www.flickr.com/photos/zip3gr/)

Μεταμεσονύχτια συνάντηση

Η σιώπη της πόλης κάτι τέτοια βράδια σε φέρνει κοντά μου

Η μοναξιά των δρόμων
Οι πλατείες με τα κίτρινα φώτα και με δίχως ανθρώπους
Το ραδιόφωνο που ακούγεται απ' τη μεσοτοιχία
Όσα δεν μου 'χεις πει, όσα μου χρωστάς, όσα μου φυλάς

Έρχεσαι με τόσο δισταγμό...
Με κοιτάς στα μάτια για να δεις πως θ αντιδράσω
Δεν αντιδρώ. Απλώς σε καλοδέχομαι.
Φοβάμαι όμως να σ΄ακουμπήσω, μονάχα κάνω χώρο για 'σενα.

Μοιάζουμε σαν δυο σταγόνες νερό
Όμως μια ζωή παλεύουμε σαν μύθοι, στο καλό και στο κακό
Γεννήθηκες τη μέρα της επανάστασης και έχεις τη φλόγα στην καρδιά σου
Γεννήθηκα για να μένω πίσω και να θρηνώ όσους χάθηκαν
Φοβάμαι να σ ακουμπήσω, μονάχα κάνω χώρο για σένα...

Δεν μιλάμε ακόμα, μονάχα κοιταζόμαστε
Δεν σε ξέρω, δεν με δεχέσαι
Μονάχα θες να μ αλλάξεις
Αντιστέκομαι.

Όμως απόψε είσαι εδώ κι είμαι εδώ
Έξω η πόλη αλλάζει εποχή
Σε λίγο η ώρα θα χάσει έναν χτύπο
κι εσύ θα βγάλεις τα ρούχα του πολέμου

Ίσως τότε σταματήσω να σε φοβάμαι
Ίσως τότε με δεχτείς κι εσύ.

Μήνυμα γραμμένο σε τοίχο...

Σήμερα το πρωί, καθώς ανέβαινα τη Σόλωνος, λίγο πριν το βιβλιοπωλείο της Εστίας, έπεσε το μάτι μου πάνω σε κάτι που ήταν γραμμένο στον τοίχο. Πρωτότυπο θα μου πείτε, στη Σόλωνος περπάταγες!
Δεν ήταν όμως σαν τα συνηθισμένα συνθήματα στους τοίχους. Ήταν γραμμένο πάνω σε μια κολώνα από μάρμαρο, με μαύρο μαρκαδόρο. Διακριτικό, ορθογραφημένο και με κάτι γραμματάκια ολοστρόγγυλα και συμμετρικά. Χωρίς να έχω ουδεμία σχέση με γραφολογία και ομολογώ χωρίς να έχω το χάρισμα της έκτης αίσθησης, από το γραφικό χαρακτήρα υπέθεσα πως αυτα τα γραμματάκια ανήκουν σε κορίτσι. Μου ήρθαν στο μυαλό, οι συμμαθήτριες που είχα στο λύκειο. Έκεινα τα κορίτσια, που έκαναν την επανάσταση της εφηβείας φορώντας μαύρα και έντονο κραγιόν, που ήταν καλές μαθήτριες και από σπίτι αλλά ήθελαν να δείξουν πως έχουν μια σκοτεινή πλευρά που τις ξεχωρίζει από το πλήθος και τις κάνει πιο γοητευτικές. Και πράγματι την είχαν και πράγματι τις έκανε γοητευτικές. Εκείνα τα κορίτσια που όταν βαριόντουσαν στο μάθημα, έγερναν το κεφάλι πάνω στο ένα τους μπράτσο και με το άλλο έγραφαν στίχους από τραγούδια και ποιήματα, στο θρανίο και στα εξώφυλλα των βιβλίων. Ένα τέτοιο κορίτσι φαντάστηκα πως θα έγραψε και αυτό το σύντομο μήνυμα στον τοίχο. Αλήθεια, δεν σας είπα τι έγραφε. Αυτό ήταν:

"Όποια δυνατότητα έχουμε θα χρησιμοποιηθεί εναντίον μας."

Και εγένετο το blog...

Αγαπημένοι μου, συνοδοιπόροι σ΄αυτήν την πόλη

Ήρθε και το δικό μου blog να προστεθεί ανάμεσα στα χιλιάδες....μεγάλη σας σκασίλα το πιο πιθανόν! Δεν με πτοεί όμως! Όχι, γιατί έχω να πω κάτι που θα κάνει εντύπωση αλλά γιατί είμαι αποφασισμένη να βγάλω το απωθημένο μου και το καταπιεσμένο μου "συγγραφικό ταλέντο"!

Η δημιουργία αυτού του ιστολογίου είναι γέννημα της καθημερινής μου πρωϊνής περιπλάνησης στους δρόμους της Αθήνας, που μέχρι πρόσφατα την έκανα με το αγαπημένο μου κουρσάκι αλλά ένεκα τροχαίας και αλκοτέστ, τώρα την κάνω με το συμπαθές αλλά όλιγον αργοκίνητο (και να με συμπαθά ο ΗΛΠΑΠ) τρόλεϋ! Η απόσταση που διανύω δεν είναι μεγάλη! Μόλις που φτάνω από το Γαλάτσι στο κέντρο, όμως δεν παίζουν ρόλο τα χιλιόμετρα αλλά ο χρόνος που χρειάζεται κανείς σ αυτήν την πόλη για να πάει το πρωί στη δουλειά του. Χρόνος!

Θυμάμαι, είχα βρεθεί κάποτε σε ένα σεμινάριο με θέμα τις υπαρξιστικές έννοιες. Συζητώντας για το νόημα της ζωής και για το πόσες φορές οι άνθρωποι αφήνουμε το χρόνο μας και κατ' επέκταση τη ζωή μας να πάει χαμένη, ο ομιλητής μας προκάλεσε να σκεφτούμε πόσες φορές μέσα στη μέρα κάνουμε πράγματα δίχως νόημα και ποια είναι αυτά. Περιττό να σας πω ότι το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν οι ώρες που βρίσκομαι κολλημένη στην κίνηση της Αθήνας ή ψάχνω να παρκάρω!

Κι όμως τώρα που γράφω, αγαπητοί μου συνοδοιπόροι, δεν έχω καθόλου την ίδια άποψη. Ο λόγος είναι απλούστατος. Γιατί εδώ και ένα χρόνο περίπου, συνειδητοποιώ ότι οι ώρες στο δρόμο, είτε στο αμάξι είτε στο λεωφορείο είτε στο πεζοδρόμιο, μου δίνουν τη μεγαλύτερη έμπνευση για να αμπελοφιλοσοφήσω! Βλέπω τους οδηγούς που ελέγχοντας το τιμόνι του αυτοκινήτου τους (ανεξαρτήτως μεγέθους ή μάρκας) έχουν την αίσθηση ότι ελέγχουν τον κόσμο! Μέχρι να βρεθεί κάποιος άλλος "πηδαλιούχος" βέβαια, μπρόστα τους και με μια σφήνα να τους κόψει τη φόρα! Τι μανία κι αυτή, ποιος θα περάσει πρώτος, ποιος θα κάνει το δικό του; Σίγουρα, σας έχει τύχει να θέλετε να βγείτε από ένα στενό και να μη σταματά κανένας χριστιανός για να περάσετε! Σίγουρα όμως έχετε βρεθεί κι εσείς στη θέση εκείνου που δε σταματά, που δεν παραχωρεί προτεραιότητα! Σκέφτομαι...πόσο θλιβεροί γινόμαστε κάτι τέτοιες φορές. Πόσο έχουμε ανάγκη να επιβάλλουμε το χώρο μας, τη θέση μας...Μερικές φορές νοιώθω λες και ο επιβάτης του άλλου οχήματος μου λέει "Όχι, μωρή δε θα σ΄αφήσω να περάσεις, θα κάνω αυτό που θέλω εγώ, εγώ θα περάσω πρώτος, εγώ αποφασίζω, εγώ, εγώ, εγώ!" Όταν έχω τα νεύρα μου, ξέρετε αρχίζω τα γαλλικά κοσμητικά, όταν όμως με πιάνει ο ψυχολο-φιλοσοφικός μου οίστρος σκέφτομαι: Μήπως τελικά αυτή η συμπεριφορά, αυτό το πείσμα, αυτή η πλήρης αδιαφορία για τον άλλον δεν είναι απλώς εγωπάθεια; Μήπως, τελικά νοιώθουμε πως έχουμε χάσει τελείως τις θέσεις μας και τον εαυτό μας; Μήπως νοιώθουμε ότι δεν έλεγχουμε τίποτα, μήπως νοιώθουμε ότι η πραγματικότητα μας παρασύρει καθώς εμείς την κοιτάμε αδύναμοι να έχουμε βούληση και να πράξουμε οτιδήποτε θα της πήγαινε κόντρα; Μήπως νοιώθουμε ότι το μόνο που μας έχει μείνει να αποφασίσουμε και να επιβληθούμε είναι το ρημαδάμαξο μας και ο φουκαράς που προσπαθεί να βγει από το στενό; Στενάχωρη σκέψη!

Άλλες πάλι φορές, μέσα στο τρένο ή στο τρόλεϋ ή περπατώντας από Κάνιγγος προς Σύνταγμα, με τα ακουστικά στα αυτιά, ακούγωντας μουσική, βλέπω πως όλοι είμαστε λες κι έχουμε ξεφύγει από το Matrix! Καλωδιωμένοι, με ακουστικά, με handsfree, με i-phone ή ότι άλλο διαολόπραμα, όλοι είμαστε στον κόσμο μας! Κινείσαι και περπατάς ανάμεσα σε δεκάδες άλλους και είσαι περιορισμένος μέσα στα παπούτσια σου και στα καλώδια του κινητού σου! Είναι καλό σημάδι αυτό; Φοβούμαι γαρ! Πάλι αυτήν την αδιαφορία βλέπω και φοβάμαι. Μοιάζουμε λες και παίζουμε σε βιντεοκλιπ, που το τραγούδι και τα πλάνα είναι εστιασμένα σε αυτόν που τραγουδά κι εμείς είμαστε οι βουβοί ήρωες που παίζουνε στο φόντο. Ευτύχώς, υπάρχουν μερικές στιγμές που κάτι διστακτικά χαμόγελα σκάνε από το διπλανό καθώς περιμένουμε οι δυο μας στην ίδια στάση...

Να, τέτοια πράγματα σκέφτομαι καθώς περιπλανιέμαι σε τούτη την τρέλη πόλη κι ήθελα να τα μοιραστώ με κάποιον, εξ ου και το όνομα του ιστολογίου "Ημερολόγια Οδοστρώματος".