Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

Φοβάμαι να κοιμηθώ τα βράδια...

Μετά από πολύ καιρό
Που αποφεύγεις, που διαρκώς φεύγεις
Επιστρέφεις εδώ σε μια εικόνα κλεμμένη, φυλακισμένη

Μια εικόνα που κουβαλάει τόσες στιγμές, που έχεις ζήσει
Και τις έχεις φυλακίσει
Να σε πονούν την ώρα που θυμάσαι...

Ακόμα και τώρα κινδυνεύεις να μείνεις στον τύπο
Μακριά από την ουσία

Σταμάτα να φοβάσαι, είναι αστείο να κρατάς μυστικά

Από μένα....

Είναι αστείο να μου απευθύνεσαι σε β ενικό!

Τουλάχιστον το χαμόγελό μου εξακολουθεί να ξεπηδάει χωρίς να ρωτήσει,
Είναι αρετή λένε κάποιοι, ο αυτοσαρκασμός…..

Τι άλλο μας μένει από τις αρετές, ήθελα να ‘ξερα

Καμιά φορά μοιάζουμε με μούμιες
Τυλιγμένοι μέσα σε σάβανα που κρατάνε μαζί ότι έχει απομείνει από αυτό που ήμασταν κάποτε

Καμιά φορά γινόμαστε αερικά που πεθαίνουν και ξαναγεννιούνται

Και πάλι από την αρχή
Για να εκπληρώσουν κάτι που αφήνουν κάθε φορά στη μέση

Φοβάμαι πως σπάνια γεννιόμαστε πια, ύστερα από εννιά μήνες…

Σπάνια κλαίμε για να γευτούμε το στήθος που θα μας θρέψει…

Σπάνια γνωρίζουμε με τη γλώσσα, με τα χείλη, με τα δόντια τον κόσμο…

Φοβάμαι πως μονάχα για ένα πράγμα κλαίμε πια…

Για το νανούρισμα

Και όχι απαραιτήτως της μαμάς…


Φοβάμαι να κοιμηθώ τα βράδια…



Από τη "Σονάτα του Σεληνόφωτος" του L. V. Beethoven